بررسی نقش پروتئین واکنشگر c بر روی حوادث قلبی عروقی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار مراجعه کننده به بیمارستان اکباتان همدان در طی چهارده روز پس از ترخیص در سال ۱۳۸۱

مقدمه و هدف : آنژین ناپایدار درمرکز طیفی ازبیماریهاست که از آنژین پایدار مزمن شروع شده و به انفارکتوس میوکارد ختم می شود.ازآنجا که پیش اگهی آینده این بیماری در نحوه درمان، تعداد روزهای بستری و نیز تصمیم گیری بموقع جهت انجام اقدامات مداخله ای (آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی ) ازاهمیت خاصی برخوردار است، برآن شدیم طی مطالعه ای بر روی بیماران آنژین ناپایدار ، ارزش  پروتئین واکنشی c  را که یک شاخص التهابی است، درپیشگوئی حوادث قلبی- عروقی بعدی در طی پی گیری 14 روزه این بیماران بسنجیم. روش کار : این مطالعه مقطعی تحلیلی آینده نگر می باشد که طی آن ، 138 بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار که در بخش قلب وccu  بیمارستان اکباتان همدان بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه خون جهت انجام آزمایش کمی پروتئین واکنشی c گرفته شده و پس از چهارده روز پیگیری و ثبت وضعیت بیمار ، پرسشنامه تکمیل شده و با استفاده از نرم افزار آماری epi6 و آزمونهای مناسب از جمله آزمون کیفی و کمی  t مستقل و ϰ2 ، موردتجزیه و تحلیل قرارگرفت . نتایج : میانگین پروتئین واکنشی  c درگروه دارای عوارض قلبی ـ عروقی  ng/ml 116.3 و درگروه بدون عوارض  ng/ml 124.3 گزارش شد . مجموعآ 45% بیماران طی این مدت دچار عارضه شدند و در 55% هیچگونه عارضه ای دیده نشد. عوارض شامل آنژین ناپایدار مجدد ،  انفارکتوس میوکارد و مرگ درگروه بیماران دارای  پروتئین واکنشی  c  بالا نسبت به بیماران بدون  پروتئین واکنشی  c  بالا بیشتر دیده شد. نتیجه نهائی : عوارضی نظیر آنژین ناپایدار مجدد ، انفارکتوس میوکارد و مرگ درگروه بیماران دارای پروتئین واکنشی c بالا نسبت به بیماران با  پروتئین واکنشی c طبیعی  بیشتر دیده شد اما نیازبه آنژیوگرافی دربیماران با  پروتئین واکنشی c بالا کمتر بود. با توجه به اینکه نیاز به آنژیوگرافی در گروهی که پروتئین واکنشی c طبیعی داشتند به مراتب درصد بالاتری را در مجموع به خود اختصاص می داد به همین لحاظ میانگین  پروتئین واکنشی c بالا  با ایجاد کلیه عوارض قلبی – عروقی درطی 14 روز پیگیری بیماران آنژین ناپایدار از نظر آماری معنی دارنبود.